Powieki unoszące się w górę.
Stała na ulicy. Zatłoczonej. Każdy śpieszył się w swojej sprawie.
Śnieg. Wszędzie dużo śniegu.
Biel. Taka niewinna.
Ciężkie, ciemne chmury. Znów pada.
Płatki śniegu zaplątane w jej blond włosach.
Wiatr.
Blond kosmyki tańczą przed błękitnymi oczami.
Nie zastanawiała się dlaczego tu jest.
Nieważne.
Pora odejść stąd. Gdzieś. Nie wie gdzie.
Krok.
Jeden.
Drugi.
Cały czas do przodu. Nie patrz do tyłu.
Nie patrz w przeszłość.
Ludzie mijają. Nie patrzą. Nie zwracają uwagi.
Uśmiech.
Kąciki bladych z zimna ust unoszą się w górę.
Znów szara, niewidoczna dla nikogo.
Niepozorna, drobna istotka w zabieganym świecie.
Sama.
Nie przejmuje się tym. Idzie dalej, przed siebie.
Nie śpieszy się jak inni.
To już nie są ludzie.
To przemijające w zastraszającym tempie cienie.
Ludzkie cienie.
Pozbawione emocji, uczuć. Marzeń.
Dążące do nieuchronnej destrukcji. Mimo iż sami nie są tego świadomi.
W końcu, jak mogliby być. Skoro wszystko, całe ich życie to nieustanna gonitwa.
Lecz nie za tym co ważne, potrzebne.
Problemy.
Troski.
Ona ich nie ma.
Idzie dalej do przodu. Przyszłość.
Przeszłość już zamknięta. Kolejna książka odłożona na półkę.
Uśmiech. Łza. Marzenia. Sny.
"- Kochanie, o czym myślisz?
- O przyszłości.
- A co z Twoimi marzeniami? Zamierzasz poddać się w ich realizacji? Zrezygnować?
- Och głuptasie. To własnie te marzenia tworzą przyszłość."
Bukiet białych róż.
Niezapominajki w kolorze lapis lazuli.
Samotny czarny tulipan.
Trzy sceny. Trzy krajobrazy. Trzy fotografie.
Lecz na każdym ta sama postać.
Niepozorna, drobna blondynka o błękitnych oczach.
Uśmiech.
Kąciki bladych, już nie z zimna ust unoszą się w górę.
____________________________
Cóż ja tu mogę dopisać.
Nic więcej nie jest potrzebne.
~Nelka
PS.: Co do tego pianina w tle, to chodzi tu głównie o twórczość Michael'a Ortegi a szczególnie: https://www.youtube.com/watch?v=3dM2qCCg6GE oraz https://www.youtube.com/watch?v=uW4hwUVsGls
Piękne piosenki.
Uwielbiam pianino.
